லட்சம் கோடிகளை காப்பாற்ற, 300 கோடி போதும்

கடந்த வருடம்  `ஒரு கோடி பரிசு` என ஒரு பதிவு போட்டிருந்தேன். சமூகத்தில் நடக்கும் ஊழல்கள், மோசடிகள் போன்றவற்றை அரசுக்கு தெரிவிப்பவர்களுக்கு (அப்படி தெரிவிப்பவர்களில் ஒருவருக்கு), அரசு ஒரு கோடி பரிசை வழங்கலாம் என்றும், அப்படி ஒரு திட்டம் இருக்குமேயானால், பணத்தாசை காரணமாக பலர் துப்பறியும் புலிகளாக மாறி, ஊழல் குறித்த தகவல்களை அரசுக்கு ஆரம்பக்கட்டத்திலேயே தந்துவிடுவார்கள் என்று எழுதி இருந்தேன்.

தற்போதைய கிரானைட் ஊழலை பார்க்குபோது அது எவ்வளவு அவசியம் என்பது உங்களுக்கு புரியும். அப்படி ஒரு நடைமுறை இருந்திருந்தால் கிரானைட் ஊழல் இந்த அளவுக்கு வந்திருக்காது. கோடிக்கு ஆசைப்பட்டு யாராவது ஒருவர் இதை அரசுக்கு முதலிலேயே போட்டுக் கொடுத்திருப்பார்.

அதேசமயம் இந்த ஊழல்கள் கிரானைட் ஊழலோடு முடியப்போவதில்லை. இது இந்த மாத ஸ்பெஷல். அடுத்த மாதம் வேறு ஓன்று வரும். நாம் அதையும் வாய்பிளந்து படிப்போம். 

யதார்த்தம் என்னவென்றால், தவறு செய்பவர்கள் அத்தனை பெரும் பணத்தாசை பிடித்தவர்களாக இருக்க முடியாது. ஊழல் பேர்வழிகள் அப்படிப்பட்டவர்களாக இருந்தாலும், கீழ்மட்டத்தில் இவர்களுக்கு துணை போகும் பலர், வறுமையை சமாளிக்கவே இந்த பாதையை ஜீரணிப்பார்கள். 

சட்டத்துக்கு குற்றவாளிகளை அடையாளம் காட்டுவதன் மூலம் பரிசு கிடைத்து, இவர்களின் வறுமை தீரும் என்றால், நிச்சயம் இவர்கள் மனமுவந்து அந்த வேலையை செய்வார்கள். ஆனால் அவர்களை தூண்டிவிட ஒரு நடைமுறை தேவை. அந்த நடைமுறையில் அவர்களுக்கு  பாதுகாப்பும், பரிசுத்திட்டமும் இருந்தால், இது RTI யை விட அபாரமாக பலன் அளிக்கும்.

ஆண்டுக்கு 100 பேருக்கு தலா ஒரு கோடி வழங்கலாம் என்று எழுதி இருந்தேன். இதில் பரிசு மற்றும் நிர்வாக செலவாக அரசுக்கு ஆண்டுக்கு 300 கோடி தோராயமாக செலவாகலாம். 

இது நஷ்டமா?

நிச்சயம் கிடையாது.அரசு  தன்னுடைய குடிமகன்களில் சிலரை பணக்காரனாக்குகிறது. அதுவும்  சோம்பேறிகளை அல்ல. குற்றவாளிகளை அடையாளம் காட்டி நாட்டுக்கு சேவை செய்பவர்களை அரசு கவுரவிக்கிறது.

இதற்காக ஒரு துறையையும் உருவாக்குவதால், அங்கே வேலை வாய்ப்பும் உருவாகிறது. தற்போது வேலை கொடுக்கவேண்டும் என்பதற்காக அரசு பல உருப்படாத திட்டங்களை உருவாக்குகிறது. அதற்கு இது எவ்வளவோ பரவாயில்லை. 

சமீபத்திய கிரானைட் குவாரி கொள்ளையில் நாட்டுக்கு ஆயிரக்கணக்கான கோடி இழப்பு ஏற்பட்டிருக்கிறது. இந்த நஷ்டம் லட்சம் கோடிகளையும் தொடலாம். இந்த நஷ்டங்களோடு ஒப்பிடும் போது ஆண்டுக்கு 300 கோடி என்பது சொற்ப தொகைதான். மிகப்பெரிய செலவிலிருந்து தப்பிக்க நாம் இன்ஷூரன்ஸ் எடுப்பதில்லையா? அதேதான் இதுவும். 

இந்த மோசடி பத்தாது என அடுத்த மோசடியும் வந்திருக்கிறது. குரூப் 2 தேர்வுகளில் வினாத்தாள் லீக் ஆனதால், அரசு அந்த தேர்வையும் ரத்து செய்திருக்கிறது. இந்த தேர்வை நடத்திய வகையில் அரசுக்கும் நஷ்டம், இந்த தேர்வெழுதிய மக்களுக்கும் நஷ்டம். இதை கணக்கு போட்டாலும் நஷ்டம் பல கோடிகளில் போய் முடியும். 

புலனாய்வுப் புலிகள் ?!

பத்திரிகைகளில் இந்த செய்திகளை படிக்கும்போது கிரானைட் மோசடியில் ஈடுபட்ட தொழில் அதிபர்கள் மீதோ அல்லது இவர்களுக்கு துணை போன அரசியல்வாதிகள் மீதோ கோவம் வரவில்லை. பத்திரிகையாளர்கள் மீதுதான் வருகிறது.

இந்த மோசடிகள்  எப்போது ஆரம்பித்தது, யார் யாருக்கு பங்கு போனது என்று பட்டியலிட்டு இவர்கள்  பக்கங்களை நிரப்புகிறார்கள். பல  புள்ளிவிவரங்களையும் கொடுத்து  தங்கள் புலனாய்வு திறமையை நிருபிக்கிறார்கள். ஆனால் என்ன பயன்? இவை எல்லாமே செத்த பிறகு சங்கு ஊதிய கதைதான்.

டிவியில் நீங்கள் அவ்வப்போது இதை பார்க்கலாம். ஏதாவது விபத்து நடந்திருக்கும். அந்த இடத்தில் வசிக்கும் நபர், இது எப்படி நடந்தது என்று டிவியில் விவரிப்பார். அதாவது அவருக்கு நிறைய விஷயம் தெரியுமாம்! அதை அவர் நம்மிடம் ஆர்வமாக பகிர்ந்துகொள்கிறார். இதில் வருத்தப்பட வேண்டிய விஷயம் என்னவென்றால், எல்லாம் நடந்து முடிந்த பிறகு அங்கே என்ன குறை என்று அவர் பட்டியலிடுவதுதான். இன்றைய பத்திரிகைகள் அப்படித்தான் இருக்கின்றன.          

கட்டியவன் (அரசியல்வாதிகள்) சரியில்லை என்றால் பிள்ளையாவது (பத்திரிகைகள்) நம்மை காப்பாற்றும் என்ற நம்பிக்கை இருக்கும். அதுவும் சரியில்லை என்றால் எங்கேபோய் முட்டிகொள்வது? இதுதான் இந்தியாவின் இன்றைய நிலை.

சராசரி மனிதர்களை விட பத்திரிகைகளுக்கு சமூகப் பொறுப்பு அதிகமாக இருக்க வேண்டும். பல ஊழல்களை வெளிக்கொண்டுவரும் அளவுக்கு பலமும் அதற்கு தேவையான நெட்வொர்க்கும் அவர்களிடம் இருக்கிறது. இருந்தாலும், துரதிரஷ்டவசமாக டிவியில் பேட்டி கொடுக்கும் அந்த நபரை போல்,  எல்லாம் நடந்து  முடிந்த பிறகு இவர்கள் நமக்கு விளக்க அறிக்கை கொடுக்கிறார்கள்.

இருந்தாலும் ஒரு நம்பிக்கை.அடுத்த முறை ஒரு ஊழல் நடந்து முடிந்த பிறகு நமக்கு விளக்கப்படம் கொடுக்காமல், அதன் அறிகுறி தெரிந்தாலே அரசையும் மக்களையும் எச்சரிக்கும் அமைப்பாக பத்திரிகைகள் மாறும் என நம்புவோம்.

RTI  

ஒரு ஆபத்து நம்மை தாக்கும் முன் அது குறித்து எச்சரிக்கை செய்ய ஒரு நடைமுறை நமக்கு தேவை. இந்த விஷயத்தில்  நான் சொல்லும் இந்த ஐடியா நன்றாக இருந்தாலும், இன்றைய அரசியல்வாதிகள் இதற்கு உடன்படமாட்டார்கள்.

காங்கிரஸ் கட்சி தகவல் அறியும் உரிமை சட்டத்தை கொண்டுவந்தது. இதை பெருமையாக அவர்கள் வெளியே சொல்லிகொண்டாலும், அவர்களுக்கே ஆப்பு வைக்கும் அளவுக்கு பல ஊழல்களை இந்த சட்டம் வெளிச்சத்துக்கு கொண்டுவந்திருக்கிறது.

இத்தனைக்கும் RTI மூலம் உண்மையை வெளிக்கொணர நினைப்பவர்கள் சொந்த பணத்தை செலவு செய்யவேண்டும். அதிலும் வெளிப்படைத்தன்மை உள்ள நடைமுறை இது. இப்படிப்பட்ட நிலையிலும் அது பலனளிக்கிறது என்றால், இந்த பரிசுத்திட்டம் அதைவிட இன்னும் சிறப்பாக இருக்கும்.

உதாரணத்திற்கு குரூப் 2 தேர்வை எடுத்துக்கொள்வோம். உங்களிடம் வினாத்தாளுக்காக சில லட்சங்களை ஒருவர் கேட்கிறார். இப்போது நீங்கள் என்ன செய்வீர்கள்? லஞ்சம் கொடுத்தால் வேலை கிடைக்கும். ஆனால் தவறான பாதை. மாட்டிக்கொண்டால் அந்த வேலையும் பறிபோகும்.

அல்லது  வினாத்தாள் விற்பவர்களை நீங்கள் அரசுக்கு காட்டிக்கொடுக்கலாம்.  இதில்  நாட்டுக்கு சேவை செய்த திருப்தி உங்களுக்கு கிடைக்கும். கூடவே போனசாக இன்னொரு லட்டும் கிடைக்கும் (பணம்). பலவருடம் வேலை செய்தாலும் சேர்க்கமுடியாத பணம் இதில் வரும். நல்லவனாக இருந்தாலும் சரி, புத்திசாலியாக இருந்தாலும் சரி, இரண்டாவது பாதையைத்தான் தேர்ந்தெடுப்பான்.    

வினாத்தாளை விற்பவர்கள் இதற்காக பலருக்கு  தூண்டில் போடும்போது அதில் ஒருவர் மனசாட்சி கொண்ட விபீஷனாகவோ அல்லது பணத்துக்கு ஆசைப்படும், ஆனால் தவறு செய்ய பயப்படும், மனிதனாக இருந்தாலே போதும், அவர்களின் கதை கந்தலாகிவிடும்.

அதைவிட முக்கியமாக இப்படி ஒரு நடைமுறை இருந்தாலே, தவறு செய்பவர்களுக்கு இவன் லஞ்சம் கொடுப்பானா அல்லது போட்டுக் கொடுப்பானா என்ற சந்தேகம்  ஏற்பட்டு, எதற்கு வம்பு என ஒழுங்காக இருப்பார்கள்.

ஆல்ப்ரெட் நோபல்

ஆண்டுக்கு 300 கோடி என்றால் நிச்சயம் இது அரசு கொண்டுவர வேண்டிய திட்டம். ஆனால் இன்றைய அரசியலில் அதற்கு சாத்தியமே இல்லை. அவர்கள் கோடியை கொடுக்கிறார்களோ அல்லது ஆட்டோவை அனுப்புவார்களோ என்ற பயத்தில் மக்கள் ரிஸ்க் எடுக்கமாட்ட்ர்கள். ஊழலை அறவே வெறுக்கும் ஆட்சியாளர்கள் வந்தால், முறையானா பாதுகாப்பு அம்சங்களோடு இதை ஆரம்பிக்கலாம். அது வரும் ஆனால் வராது வகை. 

இப்போதைக்கு பத்திரிகைகள் அல்லது தன்னார்வ குழுக்கள் இதை  செய்யமுடியும். ஒரு கோடி என்பதை நிதிவசதிக்கு தகுந்தாற்போல் ஒரு லட்சம், 5000 என குறைக்கலாம். அதேசமயம் எவ்வளவு குறைத்தாலும் பத்திரிக்கையாளர்களுக்கு இது நிதிசுமைதான். 

ஆனால் அவர்களிடம் பரந்த (நிருபர்) நெட்வொர்க் இருக்கிறது. யாராவது நிதிச்சுமையை ஏற்றுக்கொண்டால், அந்த நெட்வொர்க்கின் மூலம் எவ்வளவோ ஊழல்களை வெளிச்சத்துக்கு கொண்டுவரலாம். அதாவது நல்ல பத்திரிகையாளர்கள் இருந்து அவர்கள் இதற்கு உடன்பட்டால்.

அல்பிரேட் நோபலை போல் சில பணக்காரர்கள் தாங்கள் செய்த பாவத்துக்கு பரிகாரம் தேட இப்படி ஒரு முயற்சியில் இறங்கலாம். சில தனி மனிதர்கள்  கூட்டாக பங்களிப்பதன் மூலமும் இது சாத்தியம் ஆகலாம். 

நாம் வசிக்கும் தெருவை சுத்தமாக வைத்திருப்பது நமது கடமை. ஆனால் அதை செய்யவும் கூலி, அதுவும்   வாயை பிளக்குக்கும் அளவுக்கு கூலி என்றால் அதன்பிறகு மக்கள் சும்மாவா இருப்பார்கள்?  பல வில்லங்கங்கள் வெளியே வரும். யோசியுங்கள்.

பதிவர் சந்திப்பு

சென்னையில் இன்று பதிவர் சந்திப்பாம். வாழ்த்துக்கள்.

நான் தற்போது சென்னையில் இல்லை. இருந்திருந்தாலும் கலந்துகொண்டிருக்கமாட்டேன். இது போன்ற சந்திப்புகளில் குறைந்தபட்சம் பார்வையாளனாக கலந்துகொள்ளவேண்டும் என்ற ஆர்வம் எனக்கு இருந்தாலும், தற்போதைக்கு அது சாத்தியம் இல்லை.

யாரிடமாவது பேச ஆரம்பித்தால், `நீங்க என்ன செய்றீங்க?` என்ற தவிர்க்க முடியாத கேள்வி வரும். நான் ஙே என்று முழிக்க வேண்டி இருக்கும். உத்தியோகம் புருஷ லட்சனமாயிற்றே. என்ன சொல்வது?

வாழ்க்கையில் கொஞ்சம் அதிகப்படியான ரிஸ்க் எடுத்து பொருளாதார ரீதியாக என்னை நானே அழித்துக் கொண்ட பிறகு, அதிலிருந்து மீண்டு வராமல் மற்றவர்களோடு சகஜமாக பழகமுடியாது. எனவே இந்த பதிவர் சந்திப்புக்கு எனது வாழ்த்துக்கள் மட்டும்.

காலம் மாறினால் அடுத்து வரும் சந்திப்புகளில் கலந்துகொள்வேன்.