கூடங்குளம் யாருக்கான திட்டம்?

கூடங்குளம் இப்போதைக்கு என்னையும் விடாது போலிருக்கிறது. முந்தைய பதிவில் சில நண்பர்கள் பின்னூட்டத்தில் சில கருத்துக்களை முன் வைத்தார்கள். உடனடியாக பதில் சொல்ல முடியவில்லை. அதற்கான பதில்தான் இது.

அப்படியே நான் இதையும் சொல்லிவிடுகிறேன். நான் அதிகம் எழுதுவதும் இல்லை, பேசுவதும் இல்லை. எழுதாததற்கு காரணம் சிறு வயதிலிருந்தே பிராக்டீஸ் இல்லாததாக இருக்கலாம். எனவே எழுதுவது என்பது எனக்கு தண்டனையை போன்றது. பேங்கில் சலான் எழுத எத்தனை வார்த்தைகள் எழுத வேண்டி இருக்கும்? அதற்கே எனக்கு கை வலிக்கும். எனவே நான் படிப்பது அதிகம், எழுதுவது குறைவு.

அதே தலைவலிதான் பேசுவதிலும். நான் கொஞ்சம் வேகமாக பேசுவேன். ஆங்கிலம் கற்க ஒரு சென்டருக்கு போனபோது அங்கே இருந்த டீச்சர், `நீங்க ரஜினி மாதிரி வேகமா பேசறீங்க` என்றார். ஆனாலும் இதில் சந்தோஷப்பட ஒன்றுமில்லை. தலைவலிதான். மேஜர் சுந்தராஜன் இங்கிலீஷ்ல பேசிட்டு தமிழ்லையும் சொல்லுவார். நான் தமிழ்லயே ரெண்டு தடவே சொல்லணும். அவ்வளவுதான்.

இதனால் எனக்கு என்ன தலைவலி என்றால், நான் ஓட்டலுக்கு போய் இட்லி கேட்டால் பொங்கலும், சட்னி கேட்டால் சாம்பாரும் வரும். அதுவாவது பரவாயில்ல ஏதோ ஒன்றுன்னு சாப்டுடலாம். ஆனால் ஒரு மருந்து கடையில் நான் ஓன்று கேட்க, அவர் வேறு `ஏதோ` ஒன்றை மறைத்து கொடுக்க, அன்றுதான் நான் என்னுடைய இந்த குறையை பற்றி சீரியசாகவே கவலைப்பட்டேன்.

அரசியல் தலைவர்களின் கதைகளையும் நான் ஆர்வமாக படிப்பதுண்டு. அவர்களிடம் எழுத்துத் திறமை இருக்கும் அல்லது பேச்சுத் திறமை இருக்கும். அதன் மூலம்தான் அவர்கள் மக்களை வசப்படுத்தி இருகிறார்கள். எழுத்து திறமையைவிட பேச்சு திறமை மிக அவசியம். இது இல்லாமல் அரசியலில் என்ன வாழ்க்கையில் கூட உங்களால் முன்னேற முடியாது. எனவே என்னிடம் இருக்கும் மிகப் பெரிய குறை இது என்பதை உணர்ந்தாலும், ஏதாவது வழி பிறக்கும் என்று கனவு கண்டேன். கடைசியில் அது கனவாகவே போய்விட்டது.

சிறையில் எனக்கு ஒரு முகம் தெரியாத நண்பர் ஒருவர் கடிதம் போட்டிருந்தார். நன்றி தெரிவித்து கடிதம் போட்டேன். அதற்கு பதிலளிக்கையில், மாதம் ஒரு கடிதம் போடுவதாக சொன்னார். உண்மையில் அது ஒரு விலைமதிப்பில்லாத நட்பு. ஆனால் என்னால் தொடர முடியவில்லை. காரணம் மேலே சொன்னதுதான். இதனால் எனது நட்பு வட்டம் சுருங்கிப் போனது. வேறு சில காரணங்களுக்காக நானாகவும் சுருக்கிக் கொண்டேன். இப்போது பிளாக்கர் மற்றும் கம்ப்யுட்டர் புண்ணியத்தில் அது ஓடுகிறது.

இனி அரசியல். அதாவது கூடங்குளம்.

ஜப்பானுக்கு இயற்கை வளம் இல்லை, ஆனால் இந்தியாவுக்கு இருக்கிறது என்று ஒரு வாதம். நம்மிடம் இருக்கும் இயற்கைவளம் விவசாயத்துக்கு மட்டுமே ஏற்றது.ஆனால் எரிபொருளை பொறுத்த வரையில் நம்மிடமும் இயற்கை வளம் இல்லை எனபதுதான் உண்மை. இன்றைய நமது எரிபொருளுக்கு நிலக்கரி, எண்ணெய் மற்றும் கேஸ் தான் முக்கியமான (70 சதவிகிதம்) ஆதாரம். இவற்றில் நாம் பெரும்பாலும் இறக்குமதிதான் செய்கிறோம். இந்த உண்மை அரசியலை கவனிக்கும் அனைவருக்கும் தெரியும். அப்படி இருக்கையில் எந்த நம்பிக்கையில் இதை சொல்கிறார்கள் என்றே தெரியவில்லை?

ஒருவேளை மரபு சாரா எரிசக்தியைத்தான் குறிப்பிடுகிறார்கள் என்றால் அதுவும் அர்த்தமில்லாதது. இன்று அது மானியத்தில் வாழ்ந்துக் கொண்டிருகிறது. இதன் சதவிகிதம் ஏற ஏற அரசுக்கு அது ஒரு சுமையாகிவிடும். அதாவது, சிக்கனமாக இருக்க கணவன் மனைவியை செலவு செய்ய சொன்னால் எப்படி இருக்கும்? அதே அபத்தம்தான் இந்த மானியங்களும். எனவே மானியங்கள் இல்லாமல் அது சாத்தியமாக வேண்டும் அல்லது அதுவரை அதற்கு உயிர் கொடுக்க மானியங்கள் கொடுக்க வேண்டும். அதைதான் பல அரசுகள் செய்து கொண்டிருகின்றன. எனவே இது குறிப்பிட்ட சதவிகீததிற்கு மேல் போக வாய்ப்பே இல்லை. இதுதான் நிஜம்.

அனுபவங்களே வழிகாட்டி

ஒரு சமயம் நான் ஒரு கிராமத்துக்கு போயிருந்தேன். திரும்பும் நேரம். பஸ்சுக்காக காத்திருந்தேன். பஸ் ஸ்டாண்டிலும் கூட்டம். வந்த பஸ்ஸோ நிறைமாத கர்ப்பிணி. நான் சென்னையில் இருக்கும் நினைப்பில் அடுத்த பஸ்ஸை பிடிக்கலாம் என ஒதுங்கி நின்றேன். சில நிமிடங்களில் திரும்பி பார்த்தால் பஸ் ஸ்டான்ட் வெறிச்சோடி இருந்தது. எனக்கு புரிந்து போனது. இது கடைசி பஸ்ஸாக இருக்கும். அதனால்தான் அந்த ஊர் மக்கள் தொற்றிக் கொண்டார்கள். எனவே நானும் தொற்றிக்கொண்டேன். இது லாஜிக்.

விஷயம் தெரிந்தவர்கள் என்ன செய்கிறார்கள் என்பதை கவனித்து அதையே நாமும் பின் தொடர்வதுதான் புத்திசாலித்தனம்தான். உலக நாடுகள் எரிபொருள் பற்றாக்குறையால் வரப்போகும் ஆபத்தை உணர்ந்து முடிவெடுத்திருக்கின்றன. நாமும் அந்த பாதையில் போவதுதான் நல்லது. மேலை நாடுகளில் மரபு சாரா எரிசக்திக்கு அதிக வாய்ப்பில்லை ஆனால் இந்தியாவில் இருக்கிறது என்பது அபத்தமான வாதம்.

வளரும் நாடுகள் தங்கள் வளர்ச்சிக்காக பூமியை வெப்பமாக்கிவிட்டு எரிபொருளையும் காலி பண்ணிவிடப்போகின்றன என்பதுதான் உலக நாடுகளின் முக்கியமான கவலை. ஆனால் இந்தியாவின் பிரச்சினையை மரபு சாரா துறைகள் தீர்க்கும் என்றால் உலக நாடுகள் இந்தியாவுக்கு யுரேனியம் விற்காது.  இத்துறையை கவனிக்கும்படி இந்தியாவை நிர்பந்தப்படுத்துவார்கள்.  தொழில்நுட்பங்களை இலவசமாக கொடுத்திருப்பார்கள் அல்லது அதை வியாபார ரீதியாக சந்தைபடுத்தி இருப்பார்கள்.

இது யாருக்கான திட்டம்? 

இன்னொருவர் கூடங்குளம் மக்களின் விருப்பத்துக்கு மாறாக ஏன் இந்த திட்டம் என்று கேட்டிருந்தார். இதற்கு பதில் சொல்வதுதான் கஷ்டம். வார்த்தைகளில் கொஞ்சம் அலட்சியமாக இருந்தால் ஏதாவது ஒரு பட்டத்தை எனக்கு கொடுத்துவிடுவார்கள்.

டைம்ஸ் நவ் டிவியில் சில மாதங்களுக்கு முன் இது தொடர்பான ஒரு விவாதத்தை கவனித்தேன். அதில் ஒரு விஞ்சானி சலிப்பாக சொன்னார்: தொழில்நுட்பத்தை பற்றியோ, ரேடியேஷன் பற்றியோ பற்றியோ கருத்து கேட்டால் பதில் சொல்லலாம். அங்கே மக்கள் அதிகமாக இருகிறார்கள் என்றே பேசிக் கொண்டிருந்தால் என்ன பதில் சொல்வது? இந்த திட்டம் ஆரம்பிக்கும் போது அங்கே இருந்த மக்கள் தொகை எவ்வளவு? இப்போது அங்கே மக்கள் தொகை பெருகிவிட்டால் அது யாருடைய தவறு? (இதற்கு அங்கே குடியேற்றத்தை கட்டுபடுத்தாத அரசையும் குறை சொல்லலாம்.)

http://www.timesnow.tv/Debate-Another-nuke-showdown---1/videoshow/4383924.cms

இதேதான் என் கருத்தும். மக்களிடம் கருத்து கேட்பது என்பது ஆரோக்கியமான ஜனநாயகமாக இருக்கலாம். ஆனால் மக்களிடம் கருத்து கேட்டுத்தான் அரசு எந்த ஒரு முடிவையும் எடுக்க வேண்டுமென்றால் அது ஒரு அபத்தமான ஜனநாயகமாக இருக்கும். இந்தியாவில் எத்தனை மாநிலங்கள் இருக்கின்றன என்றே தெரியாத மக்களிடம் இந்தியாவின் எதிர்காலத்தை குறித்தா விவாதிக்க முடியும்?

கூடங்குளம் மக்களுக்கு இதை புரியும்படி சொல்லவேண்டுமென்றால், உங்களுக்காக உங்களின் சார்பாக (உங்களின் திருமணம்) யாராவது முடிவெடுத்தால் அதை நீங்கள் நிராகரிக்கலாம். ஆனால் குடும்ப நலன் கருதி எடுக்கும் முடிவுகளை (கஷ்டத்தினால் வீட்டை விற்கிறார்கள் என்றே வைத்துக் கொள்வோம்),  நீங்கள் மட்டுமே நிராகரிக்க முடியாது. உங்களின் பிரச்சினைகளுக்கு தீர்வை மட்டுமே கோர முடியும்.   

அதே தியரிதான் கூடங்குளம் மக்களுக்கும். இது கூடங்குளம் மக்களுக்கு மட்டுமான திட்டமோ அல்லது அவர்கள் மீது குரோதம் கொண்டு ஆரம்பிக்கப்பட்ட திட்டமோ இல்லை. இது ஒட்டுமொத்த தமிழ்நாட்டின் வளர்ச்சிக்கான திட்டம். எனவே அணுமின் நிலையங்கள் வேண்டுமா வேண்டாமா என்பதை தமிழக மக்கள்தான் (கருத்துக் கணிப்பே அபத்தம் என்றாலும்) முடிவு செய்யவேண்டும்.

இந்த பிரச்சினை இவ்வளவு சிக்கலானதுக்கு முக்கிய காரணம் இதுதான். நீங்கள் ஒருவர் மீது நம்பிக்கை இழந்தால் அவர்கள் உங்களுக்கு நல்லதை செய்தாலும் அதை சந்தேகக்கண் கொண்டு பார்ப்பீர்கள். அதேபோல் நம்பிக்கை ஏற்பட்டுவிட்டால், அவர்கள் விஷத்தையே கொடுத்தாலும் கேள்வி கேட்காமல் குடிப்பீர்கள்.
    

இதுதான் கூடங்குளம் பிரச்சினை. மக்களிடம் அரசியல்வாதிகள் மீதான மதிப்பு குறைந்துவிட்டது. இன்று அரசியல்வாதிகள் எந்த ஒரு திட்டம் போட்டாலும் மக்கள் அதை சந்தேகக்கண் கொண்டு பார்கிறார்கள். குறைந்த பட்சம் ஆளும் கட்சியும், எதிர்கட்சிகளும் ஒருமித்த குரலில் சொன்னாலாவது மக்களுக்கு நம்பிக்கை வரும். ஆனால் எதிர்கட்சிகளை ஜனநாயகத்தின் ஒரு அங்கமாக பார்க்காத ஆளுங்கட்சிகளை (எல்லா கட்சிகளும்தான்) கொண்ட நாட்டில் வளர்ச்சிப் பணிகள் இப்படித்தான் போய் முடியும்.

பத்திரிக்கையாளர்கள் அரசை குறை சொல்கிறார்கள் என்றால் அதில் லாஜிக் இருக்கிறது.ஏனென்றால் அவர்களுடைய வேலையே அரசியலை கவனிப்பதுதான். எனவே அவர்களுக்கு அதைபற்றிய புரிதல் வந்துவிடுகிறது. ஆனால் பைபிளுக்கும் அணு விஞ்சானதிற்கும் என்ன சம்பந்தம்? ஆனால் மக்கள் இந்த மத போதகர்களை நம்புவதால், அவர்களின் தவறான வழிகாட்டுதலுக்கு பலியாகிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

கடைசியாக இந்த லாஜிக்கை மட்டும் சொல்லிவிடுகிறேன். ஒரு பெண்ணை பற்றி அந்த பெண்ணை பெற்றவ்னுக்கும், கட்டியவனுக்கும் தெரியாத விஷயங்களா மற்றவர்களுக்கு தெரிந்து விடப்போகிறது? அதேபோல்   அணுவினால் ஏற்படக்கூடிய ஆபத்தை, அணுகுண்டை போட்ட அமெரிக்காவுக்கோ அல்லது அதை வாங்கிக் கொண்ட ஜப்பானுக்கா தெரியாது? அவர்களே இந்த சனியனை கட்டி அழும்போது, `அவர்களுக்கு அறிவில்லை, எங்களுக்குத்தான் இருக்கிறது` என்று சிலர் சொன்னால்,   இதற்கு எப்படி பதிலளிப்பது?